En ik zal het nooit begrijpen denk ik
waarom mijn rust soms weg is
en mijn droefheid diep vanbinnen
me opvreet, tot ik weer kan slapen
tot ik weer kan praten
tot ik weer kan huilen
tot ik weer kan lachen
Om mezelf
en dan weer naar buiten
de vrijheid om me heen
en dan zie ik weer de vrienden
pure warmte en niet van steen
zoals ik echt nooit was
en ook nooit zal gaan worden
En dan lopen we weer samen
iedere stap brengt ons dichterbij
die kinderlijke rust
en als iemand mij zal leren kennen
dan praten we van ik tot jij
geen dure woorden zelfs geen volle zinnen
maar begrip en pure eenvoud
geen ik, geen jij maar dan slechts wij
| ~bengel~: | Maandag, augustus 29, 2005 15:49 |
| mooie woorden om te delen groet bengel |
|
| remie: | Maandag, augustus 29, 2005 14:30 |
| wat een herkenbare woorden....liefs Remie | |
| Annemieke van der Ven: | Maandag, augustus 29, 2005 13:46 |
| Mooi Annemieke |
|
| Artifex (4me) : | Maandag, augustus 29, 2005 13:33 |
| Wat een prachtig gedicht, heel herkenbaar ook. | |
| Innerchild: | Maandag, augustus 29, 2005 13:19 |
| Als woorden troosten kunnen - op zo'n moment wanneer je jezelf weer eens verloren hebt - dan zijn het deze woorden wel ! Laat me zeggen dat je ze op de juiste moment geschreven hebt ... en dat ik ze op het juiste moment gelezen heb ... Ik ben je dankbaar ! Innerchild |
|
| hiljaa: | Maandag, augustus 29, 2005 13:13 |
| mooie verwoording! knufliefs--hiljaa-- |
|
| Auteur: Jan Schaap | ||
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 29 augustus 2005 | ||
| Thema's: | ||