Ik zag moeder, kort na ons vader heengaan
Na slechts twee maanden en zes dagen precies
Ook zag ik weer eens te meer, geen doodskist staan
Hoe verwerk je dan, dit ouderlijk verlies
Een foto, wat as, in die urne vooraan
Wat bloemen, weet ik veel, rozen of lelies
In mijn oren klinkt noch slechts die moeder naam
Als een zwart kruis, ingebrand op mijn netvlies
Dan vangt, stervend, die laatste melodie aan
Tot een kruis, als bij maatslag, de as weg blies
Niets blijft over om nog eens terug te gaan
Tenzij wat verwelkte bloemen en wat gries
Maar ook die resten zullen ooit eens vergaan
In wie weet weer iets aller moois of iets vies
En dan zullen mijn kinderen hier vooraan
Achteraan komen te staan op het dries