vroeger, goh, das lang geleden wat ik nu toch weer zie in de eindeloosheid van mijn witte plafond.
vroeger, de kleine ik, jaren terug, ergens op de basis school, ken het nog wel goed.
weinig vrienden, heel stil, kon het met niemand vinden, heel snel kwaad altijd.
Vonden mijn klasgenootjes altijd wel leuk.
lang geleden, dat kleine boze mannetje, waar is die nu eigenlijk vraag ik me dan toch af, ken me al jaren niet meer zo kwaad krijgen als dat ik toen altijd was.
altijd die kleine ik die ze dan weer moesten pesten, jaren lang geteisterd door de rest, jarenlang eenzaam geweest op school.
Elke schooldag weer tegemoet met een hangend gezicht, want je weet weer dat je weer de zelfde dag tegemoet gaat als iedere andere schooldag, jij doet je best om niet gepest te worden, maar toch weer, na een uurtje hebben ze je alweer gevonden en ben je weer het slachtoffer van de meerderheid, weer het mikpunt voor iedereen die niet wil zijn wat ze maken van jou, een slachtoffer van de meerderheid. Hetgeen wat alles het ergste maakte, de wetenschap dat er morgen weer zo'n dag was waar je alleen nogmaar hel en verdoemenis in kon zien, telkens de vraag aan mezelf, wanneer houd het nou ooit eens op, wanneer zou het ooit eens stoppen. Gelukkig, de middelbare school, de grote ik aan het worden.