Twee kanten van je gezicht
Twee kanten van je gezicht
Als een bloem bloeiend oogde, maar stervende was
Zichzelf liet schitteren in de volle zon
Maar van binnen tranen liet
Nog verloren kruipend telkens uit je cocon
Nog liet tonen in het volle licht,
Je binnenste was een gebroken knop
Naar buiten toe nog lachen naar de zonne-schijn
Straalde voor een ander, maar was al geknakt, rechtop
Jij roos, die niet meer bloeien wou
Toch gaf jou het leven, je het leven
Maar naar anderen stralend was je al dood
Het waarom je eerder ging, word mij niet gegeven
Ik zit met dat dubbele gevoel
Twee kanten van je gezicht
Blijven in mijn herinnering
Voelde jij je masker zo wanhopig knellen, wellicht?
willem
Reacties op dit gedicht
| psych: | Vrijdag, september 02, 2005 10:27 |
| wauw | |
| hadassah: | Vrijdag, september 02, 2005 09:44 |
| Je ontneemt me van al me woorden met deze prachtige tekst... De pijn is volbaar in elk woord, sterkte... | |
| Lia : | Vrijdag, september 02, 2005 09:41 |
| heftig Willem... en hoe was het afscheid op je werk? Ik zag er wel al een diggie van... knuffie, LIa |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lommert | ||
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 september 2005 | ||
| Thema's: | ||