Het strand onder de stoeptegels
Schreeuwde en lonkt ons schel
En opdringerig richting water
Trouw en liefde waren zorgen voor later
Het leven riep ons
En wij gehoorzaamden...
Zo groen en afhankelijk
Leken wij zeer zelfstandig
Niet wetende dat zelfs roze wolken
Ook zeven sloten tegelijk kunnen verbergen
Wij struikelden en vielen
En verdronken in onze eigen grootheids-
Waanzin kon men het noemen
Maar het bracht van het einde naar begin
En wij noemden het liefde...
ILse Bruintjes: | Zaterdag, september 03, 2005 20:18 |
mooi gedicht water , zon en zee Iemand gaat mee liefs mij |
|
Auteur: boemerangkind | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 03 september 2005 | ||
Thema's: |