Het begon zo gewoon een paar kilo er af,
en het was geen dieet wat ik direct opgaf.
Ik voelde mijzelf zo trots
Eindelijk de baas over mijn lichaam
want ik kon mijn gewicht per pond bepalen,
Zo makkelijk mijn streefgewicht halen!
En toen ik die had bereikt was het niet meer te kloppen,
sloegen door al mijn stoppen..
Elke week wel weer een paar kilo lichter
Maar voor mijn gevoel werd ik alleen maar dikker
Want die spiegel die liegt toch niet!
je kan heus niet dun zijn, als je dik ziet.
Vrienden maakten zich zorgen snapten niet wat ik deed,
ze zagen, dit is niet meer een dieet.
Langzaam maar zeker kreeg ik door wat hun dachten,
begreep ik dat ze niet meer om mijn dieet grapjes lachten.
Ik merkte ook dat ik zwakker werd,aders zag en donshaar kreeg
maar dan zag ik ook weer voor die spiegel die dikke veeg
Schoolwerk ging niet meer,
ik haalde onvoldoendes keer op keer.
En door die spanning ging het nog minder goed,
ik wist het niet meer, weg zakte al mijn moed.
Ik haatte mijn vrienden die zijden dat ik moest praten,
die zeiden dat ik mijn eten niet langer weg moest laten!
Maar ik wou niet meer ook al kon ik niet begrijpen dat maat 25 zo wijd zat wanneer ik al moest eten, kotste ik dat.
Tot het echt niet meer ging en dokters en vrienden me dwongen praten,
toen begon ik te begrijpen dat ze dit niet deden omdat ze me haten.
Ik stond er voor open om weer sterker in me schoenen te staan,
wou mezelf niet helemaal verloren laten gaan.
Want ik wist dat het fout ging,
zag zo langzamerhand wel in dat ik aan een dun levenslijntje hing.
Door praten met die dokters en vrienden kwam ik langzamerhand weer boven op,
beetje bij beetje hoop ik nou te gaan naar de top.
En dat toppunt, ik ben nog onderweg maar ga het zeker bereiken,
want ik wil nooit meer die roddelende blikken die me aankijken.
Ik blijf nou vechten tot dat ik me weer beter voel,
nooit meer die vinger in mijn keel is op dit moment mijn grote doel.