Nooit meer
‘Nee, paars is te kleurig, en rood te ordinair,
doe maar wit’ zeg ik, terwijl ik de pluisjes afsla
van mijn zwarte colbert
Met een ernstige blik zit ik alle verplichtingen uit
naast me snuit iemand zijn neus,
dramatisch geluid
Stil met knisperende herfstblaadjes, loopt de stoet
Jouw eeuwige bed tegemoet
Hoe symbolisch wordt stervend blad
Naar je toegeworpen,
En verdwijnt gelijk in het modderige gat
Wij drinken nog wel, want wij zijn uitgedroogd
En langzaam besef ik me
Dat jij nooit meer leeft
Reacties op dit gedicht
| Sifra.K: | Zaterdag, september 17, 2005 19:32 |
| * Stilte * Ik heb de rest ook gelezen, Kon geen reactie over me lippen krijgen .. Sterkte met alles wat je bezighoudt ... ' You'll never walk alone ' Liefs, Sifra |
|
| Roo$je: | Zondag, september 04, 2005 18:25 |
| *stilte* mooi geschreven! Sterkte! Liefs, |
|
| Deep Wishmaster: | Zondag, september 04, 2005 18:18 |
| erg mooi geschreven.. sterkte.. liefs SDW |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Eveline22 | 
|
|
| Gecontroleerd door: fox_bert | ||
| Gepubliceerd op: 04 september 2005 | ||
| Thema's: | ||