het begin van het einde van je lach
die kille leegte
die oorverdovende stilte
die om je eenzaamheid schreeuwt
is het begin van het einde van je lach
je hoofd rust op je knieën
je smaakt je eigen tranen
ze zijn zuur en branden zich een weg
om te verdampen in je hart
ergens in het donker
reikt iemand je de hand
je streelt de vingers
en breekt ze één voor één
want hier leeft men niet
Reacties op dit gedicht
| waegneer: | Maandag, september 05, 2005 21:32 |
| Prachtig. | |
| Innerchild: | Maandag, september 05, 2005 12:05 |
| Bingo! Alweer een raak! De wereld is rond ... |
|
| Mathilde: | Maandag, september 05, 2005 10:44 |
| *buigt in gepaste stilte* liefs, mathilde |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 05 september 2005 | ||
| Thema's: | ||