Een voorproefje op de herfst


Herfsttintendaken en de windhaan straf starend naar het westen
‘n mantelmeeuw, groot en eigenzinnig, rustend op de dakvorst
ziet haast starogend aan, de o zo wederkerigheden onzer natuur
wijl nieuwerwetse kleuren de daken onder hem alras bedekken
sneven de bladeren dalend als ‘n vlugschrift in najaarsmelodie

Daar staat dan onze jongeling nog te onschuldig om te plagen
- ‘t is de herfstaster! O kleine bloem zie de regen toch eens dalen
op je bloemenborst, nog zo vol en blos dat zij mij schier behagen
ontbloot en doornat schroomloos betast - de vingers van de wind
en het ongedierte evenzo, die je ranke steel ongewild bepotelen

Maar vrees niet prille bloem wanneer vers gespind herfstdraad
je in de ochtenddauw als melige kristallen toelacht - en fleurt
of wanneer bladerdaken dreigen te buigen onder wintersgewicht
of zelfs niet wanneer de diepe duisternis de daken ontkleurd;
want hier waak ik - over jou en al wat in mijn rijk te vinden is

En zo ontaarde de kleine aster, manmoedig en koket, onwetend
de verderfelijkheden die hem, en mij, weldra te wachten stonden
O hoe kon ik vermoeden de lafheid en het hartvocht dezer herfsttij
want daar kwamen reeds die westenwinden in volle furie, en gehuld
in zo’n venijnige guurte dat zelfs ik terugdeinsde voor haar woede!

En mocht u ooit nog denken te waken wanneer de herfst heerst -
laat dan varen al uw hoop, gij bespottelijke dwaas! Want niets, nee
niets, evenaart de verschrikkingen die ik toen in m’n tuintje zag
daar lag gehavend en geschonden, lelieblank, die kleine aster
onthoofd - o zo gruwelijk onthoofd, dat ik nimmer meer tuinierde




F.