Als het niet eindig was
zou het leven, het leven niet zijn.
We zouden niet ten volle genieten,
van dat geschenk zo kostbaar en fijn.

Je neemt alles als vanzelfsprekend,
een knipoog, een gesprek, een lach,
je staat er niet bij stil,
dat het weg kan zijn op een dag.

Ik besef niet dat je weg bent.
Als ik mijn ogen sluit, ben je daar.
Als ik je dan weer zie liggen
lijkt het allemaal zo raar.

Die man dat daar zo stil lag,
zo koud daar op dat bed,
dat kan jij toch niet zijn,
ik kende je nog maar net.

'Oneerlijk' is het woord,
dat mijn tranen nu verwoorden
dat door mijn hoofd zo spookt
ik wou dat je me kon horen.

Ik zou je willen zeggen,
dat iedereen je mist,
dat de wereld zonder jou
niet meer hetzelfde is.

Hopelijk is er een reden
voor het wegrukken uit ons bestaan,
van zo'n fijne man,
die zacht is weggegaan.

Herman, je bent een ster,
in het donker, in de nacht,
ik zie je aan de hemel,
hopelijk rust jij nu zacht.

Voor Herman, een voorbeeld, een man die ik voor altijd zal missen.