Zenuwen gieren door mijn lijf
gedachten razen door mijn hoofd
ik weet met mijzelf geen blijf
is er iemand die me rust beloofd?

angst is wat mij verlamd
ik kruip in mijn schuilplaats
iedereen die teveel van me verlangt
mijn gedachte die mijn lichaam voorbijraast

ik verstop mij achter mijn masker
niemand krijgt mijn ware ik te zien
niemand die het merkt..
niemand die het ziet..

ik zwijg
niemand krijgt mijn stem te horen
ik weet niet wat ik zonder dat kunnen zou
ik wou dat ik nooit was geboren
dan viel ik niemand lastig

ik vecht tegen mijn tranen
maar binnenin ween ik me dood
ik weet me geen weg te banen
mijn voeten wegen als lood
ik geraak niet meer verder
ik blijf staan
soms een stap achteruit
maar nooit verdergaan
de rugzak op mijn schouders wordt me echt teveel
is er niemand met wie ik die lasten deel?

********************************************
in het laatste stuk moet je verder denken dan ik schreef..je moet het niet letterlijk opvatten..hopenlijk begrijp je me met wat ik schreef..
*******************************************