Zwarte gedaantes zweven ergens hier tussen de Hemel en aarde.
Zielen van mensen die gevangen zijn in een ontzichtbare kooi.
Gedaantes van de Dag laten de gedaantes van de Nacht in hun waarde.
Want oorlog vinden ze niet zo mooi.

Jaren, wat zeg ik, eeuwen willen ze er iets aan doen.
De gedaantes van de Dag, de gedaantes van de Nacht.
Maar de gedaantes van de Nacht kende geen fatsoen.
Ze daagde de gedaantes van de Dag uit, vielen ze aan en het was niet bepaald zacht.

De gedaantes van de Dag kwamen langzaam om, maar de gedaantes van de Nacht bleven komen.
Het was een slagveld, hier niet zo ver vandaan.
Het was een gevecht, nachtmerrie's, niet bepaald dromen.
Op eens besloten de gedaantes van de Nacht te gaan.

Het werdt weer rustig en de vrede keerde terug.
De gedaantes van de Dag werden wakker en zagen al het puin om hun heen.
Vanaf die ene dag waren ze anders,
ze waren niet meer alleen.