's Nachts
Twijfel bant lange nachten
denkend, draaiend uit. Stel
jij vragen aan het donker,
zonder enkel stemgeluid.
Kalme onrust stroomt als
dromen, daagt het leven
zonder dood. Waar lijnen
verweesd samenkomen,
stelt gemis aan zonlicht
bloot. Gelaten wachten
op de breuklijn van de
dagen maakt ons hard.
Slaap vermengend met
de uren, zie ik stil hoe je
verstart. Knarsen tanden
hoe jij onwillig welgekend
verlies uitspreekt. Herstelt
de orde opzienbarend, groeit
gestaag, tot zij weer breekt.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, september 09, 2005 20:54 |
| wil je zien wat je zag, dan kun je blijven zoals je bent, krijg je onvermijdelijk gelijk aan je zijde, waar zij zich nachtenlang had bedacht. hans |
|
| reiziger: | Vrijdag, september 09, 2005 00:29 |
| heel mooi verwoord. alleen bij knarsentandend tot uitspreekt loopt het ritme even weg. hoop, dat de breuklijn overwonnen wordt. Reiziger |
|
| Dirk Hermans: | Vrijdag, september 09, 2005 00:08 |
| heel mooi liefs Dirk |
|
