mijn schoenen lopen weg
ik draag mijn schoenen maar een
beetje dichterbij, stel je voor
dat ze mij verlaten en ik ga mee
in de illusie dat ik vrijelijk beweeg
niemand te zien, alleen in de verte
daar sta ik
laat mij dan een stukje van
de horizon zijn, je weet wel met
die molen en dat kerkje en de hoge boom
in rust en kalmte creëer ik een
wonder waar ik alléén maar in geloof
of een spiegeling van het water, in de
winter een zeldzaam stukje ijs en
in de zomer een koud watertje
dat nooit ontdooit
Reacties op dit gedicht
| Lia : | Vrijdag, september 09, 2005 23:53 |
| heeft wiefie nu alweer je schoenen kwijtgemaakt? hihi.. knuffies.. Lia | |
| Niniki: | Vrijdag, september 09, 2005 23:34 |
| zucht........ knuffie Nini |
|
| m@rcel: | Vrijdag, september 09, 2005 23:25 |
| he, broertje alleen sta je nooit hoor, Knuff m@rcel |
|
| Rien de Heer: | Vrijdag, september 09, 2005 23:15 |
| Veters vastbinden..dan komen ze niet ver.... Groetjes, Rien. |
|
| Will Hanssen: | Vrijdag, september 09, 2005 22:53 |
| Geloof maar in het wonder Elze, want het bestaat.. Liefs, will |
|
| Klaes: | Vrijdag, september 09, 2005 22:34 |
| Poetsen en nog eens poetsen Groet/Klaes |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 09 september 2005 | ||
| Thema's: | ||