Stilte
Stilte
Ik mis de voetstappen op de trap,
de televisie en het gezap
Ik ben alleen en hoor jou niet,
bij voorbaat al een groot verdriet
Hoe ik zal leven zonder jou
hoe overleef ik in die kou
Ik mis je en ik moet zo huilen,
ik kan niet stoppen
Niet vandaag, niet nu
ik mis je maar wist dat het moest gebeuren
Je bent volwassen en zo zonder mij
zal je leven beter kleuren
Het hoort, daarom laat ik je nu gaan
niets meer en niets minder
Wat zal ik dan gaan zeuren
Je bent volwassen en je kan je leven aan,
beter dan ik ooit heb gedaan
Het is een definitief feit
min of meer ben ik mijn kinderen kwijt
Gelukkig ben ik wel !!
Meer dan al die andere moeders
Mijn jongens houden echt van mij
en zijn beslist geen loeders
Ik bel ze en zij zijn zo lief
geven raad,
geven om niet
Mijn voorbeeld doet dus goed volgen
Ik ben door mijn tranen verzwolgen
Als jij belt dan hoor je dat niet
Dat is dus het geheim van mijn verdriet
Het is in stilte.
Eva Mensch
Ik mis de voetstappen op de trap,
de televisie en het gezap
Ik ben alleen en hoor jou niet,
bij voorbaat al een groot verdriet
Hoe ik zal leven zonder jou
hoe overleef ik in die kou
Ik mis je en ik moet zo huilen,
ik kan niet stoppen
Niet vandaag, niet nu
ik mis je maar wist dat het moest gebeuren
Je bent volwassen en zo zonder mij
zal je leven beter kleuren
Het hoort, daarom laat ik je nu gaan
niets meer en niets minder
Wat zal ik dan gaan zeuren
Je bent volwassen en je kan je leven aan,
beter dan ik ooit heb gedaan
Het is een definitief feit
min of meer ben ik mijn kinderen kwijt
Gelukkig ben ik wel !!
Meer dan al die andere moeders
Mijn jongens houden echt van mij
en zijn beslist geen loeders
Ik bel ze en zij zijn zo lief
geven raad,
geven om niet
Mijn voorbeeld doet dus goed volgen
Ik ben door mijn tranen verzwolgen
Als jij belt dan hoor je dat niet
Dat is dus het geheim van mijn verdriet
Het is in stilte.
Eva Mensch
Reacties op dit gedicht
| Don Gallo: | Zaterdag, september 10, 2005 16:43 |
| Zeer mooi verwoord, opent mijn ogen ook wel en beetje. Was de laatste die het huis uit ging, bijna 2 jaar geleden. En mijn moeder en vader achter te laten. Maar me vader was vaak weg dus ze is vaak alleen. Maar ja, het blijven je kinderen. |
|
| Eva Mensch: | Zaterdag, september 10, 2005 13:31 |
| Ik vind reacties fijn, maar ben een oen op de computer, kan ze dus niet vinden. Wel deze reactie schrijven | |
| Eva Mensch: | Zaterdag, september 10, 2005 13:30 |
| Hans Winter: | Zaterdag, september 10, 2005 12:50 |
| moeders dragen hun verdriet mooi op aan een even stralend als zachtmoedig wuivend vergeet-mij-nietje, thuis in de zon. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Eva Mensch | 
|
|
| Gecontroleerd door: bieke | ||
| Gepubliceerd op: 10 september 2005 | ||
| Thema's: | ||