ergens waar ik hoor
Alleen, eenzaam zo voel ik me
Met niemand verbonden
Moet alles alleen doen
Niemand staat voor me klaar
Heb t gevoel dat ik verdrink
Het leven lacht me niet meer toe
Ik heb t gevoel dat t me uitlacht
Waar hoor ik nog thuis
Ik voel me als iets abnormaals
Een monster of zo
Ik ben gebroken
Ooit was ik helder glas
In een gewone vorm
Maar nu ben ik versplinterd
In duizenden stukjes
Met niemand verbonden
Moet alles alleen doen
Niemand staat voor me klaar
Heb t gevoel dat ik verdrink
Het leven lacht me niet meer toe
Ik heb t gevoel dat t me uitlacht
Waar hoor ik nog thuis
Ik voel me als iets abnormaals
Een monster of zo
Ik ben gebroken
Ooit was ik helder glas
In een gewone vorm
Maar nu ben ik versplinterd
In duizenden stukjes
Reacties op dit gedicht
| ring: | Vrijdag, september 16, 2005 15:11 |
| versplinterd in duizend stukjes;heel mooi verwoord,liefs ingrid | |
| Fata Morgana: | Maandag, september 12, 2005 23:01 |
| Ondanks fictie lees ik versplinterd mens, liefs Fata. | |
| Irdana: | Maandag, september 12, 2005 22:30 |
| mooi gedicht ik hoop wel dat het echt FICTIE IS liefs en nachtgroet Irdana |
|
| Raira (Ria): | Maandag, september 12, 2005 22:08 |
| triest en verdrietig gedicht die zo sterk de emoties laat zien liefs knuff Ria |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Quadesh | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 12 september 2005 | ||
| Thema's: | ||