Het laatste uur van een herfstdag
De mist onzichtbaar in de nacht
Een kerkklok slaat in de verte
Het duister smelt tot waar ik sta
Aan de waterkant alleen
Staren in het donkere niets
Eeuwige stilte om me heen
Verdoofd mijn rumoerige hoofd
Wat voor zinnigs kan ik zeggen
Al was het maar tegen mezelf
Is het wel uit te leggen
Hebben woorden hier zin
In diepe dromen verzonken
Een gevoel van onverwacht geluk
Een vertrouwde arm om mijn schouder
Je fluister bijna tastbaar zacht
Ik laat me gaan in je armen
We worden langzaam weer èèn
We praten eindeloze uren
Mijn hart blijft van steen
Het eerste uur van het daglicht
Ik bedank voor wat je gaf
De mist omhult mijn tranen
Ik sta te huilen bij je graf