In de grot van mijn leven
De pijn die ik voel is niet te beschrijven
Geen papier dat als klaagblad voldoet
Het blijft wit, zwart als het verbrand
De vlam kleurt rood met mijn bloed
Zachtjes hoor ik een speld vallen
De stilte zwerft om mij heen
Eenzaamheid tart mijn geweten
Ik voel mij meer dan alleen
De donkere kamer licht zachtjes op
bij het horen van een lief'lijk gefluister
Maar zelf klinkt mijn eigen stem
nog altijd koel en duister
Ik ben alleen, ik blijf alleen
zingt stilletjes door mijn leven
Ik zoek verlichting, maar nergens is hoop
dat stimuleert niet op te geven…
Reacties op dit gedicht
| psych: | Zaterdag, september 17, 2005 21:56 |
| niet opgeven Samantha... het leven geeft jou ook de vleugels van de liefde PRACHTIG GEDICHT....laifs...elze |
|
| Jan van Dord: | Zaterdag, september 17, 2005 21:07 |
| Mooi!! jan |
|
| lommert: | Zaterdag, september 17, 2005 13:00 |
| bij elk donker wel een lichtpuntje... willem |
|
| Will Hanssen: | Zaterdag, september 17, 2005 12:09 |
| Toch is er altijd hoop, hoe dan ook. Prachtig geschreven. Liefs, Will |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Fortune | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 17 september 2005 | ||
| Thema's: | ||