Doodsbloem


Verdronken in tranen
Haar mythe, nog lang niet uitverteld
Slechts grijze strepen - geschilderd op het vlekkeloze leven
Zichzelf vasthoudend aan beloften
Lang geleden gemaakt als krassen op verscheurd papier

En toch haar doodsbloem onthoudend
In as van dromen – gestrooid op haar vluchtwegen
Want prinsen komen echter nooit
Zij zouden vast komen te hangen in haar doornen
rozenblaadjes nog steeds klevend aan haar handen –
hij houd van me, hij houd niet van me

Het gif aan haar lippen kust zijn ziel zwart
Hun einde heeft ze al eerder ontmoet
In lege, vergeelde pagina’s -
Aan de passage waar de angst ooit hun morgen kleurde…