Stukjes van ons
Stukjes van ons
Stukjes van ons
Neem ik met me mee
In een mooi, klein rieten mandje
Een steen, een roze rietje
Een mooi melodietje
Een foto van jou
En een foto van mij
Stukjes van ons
Neem ik met me mee
In een rare complexe gedachte
Een gesprek en een traan
Een glimlach, de oceaan
Een liefde van jou
En een liefde van mij
Stukjes van ons
Neem ik met me mee
Naar een plaats hier om de hoek
Een verkeerslicht, een knal
Een auto, bloed overal
Een einde voor jou
Een herinnering voor mij
Stukjes van ons neem ik met me mee
naar de plaats waar jij ligt begraven
Stukjes van ons
Neem ik met me mee
In een mooi, klein rieten mandje
Een steen, een roze rietje
Een mooi melodietje
Een foto van jou
En een foto van mij
Stukjes van ons
Neem ik met me mee
In een rare complexe gedachte
Een gesprek en een traan
Een glimlach, de oceaan
Een liefde van jou
En een liefde van mij
Stukjes van ons
Neem ik met me mee
Naar een plaats hier om de hoek
Een verkeerslicht, een knal
Een auto, bloed overal
Een einde voor jou
Een herinnering voor mij
Stukjes van ons neem ik met me mee
naar de plaats waar jij ligt begraven
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, september 28, 2001 01:40 |
| Je gedicht is zo opgebouwd dat je als lezer in "stukjes van ons" eerst kleine vertrouwde dingen vinden, en dan het verscheurende leed van het ongeluk. Omdat ik moet overschakelen van de ene betekenis naar een andere, gaat het gebeuren sterker voor me leven. |
|
| pramodah: | Donderdag, september 27, 2001 09:34 |
| een treurig einde maar een supper mooi gedicht Joyce....sterkte... liefs pramodah |
|
| pramodah: | Donderdag, september 27, 2001 09:33 |
| een treurig einde maar een supper mooi gedicht Joyce....sterkte... liefs pramodah |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Joyce | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 27 september 2001 | ||
| Thema's: | ||