Vrij recentelijk zijn mij in kort tijdsbestek drie dierbare vrienden ontvallen.
Desalniettemin ook al nog vers in het geheugen wil ik dit gedicht hier neerzetten ter ere van diegene die mij op zulke momenten het meest ontbreekt. Mijn eerste vriendin, voor het gemak, Angeleyes.
Bij het zetten van de eerste letter
op dit nog zo ongerept papier
blijft toch mijn enige gedachte
was Angeleyes maar hier.
Bij het heffen van mijn glas
om een toast te brengen over jou
weerspiegel ik bij het nemen van mijn eerste slok
opnieuw het aangezicht van jou.
Mijn adamsappel begint te zwellen
zodat ik nauwelijks nog slikken kan,
wat mis ik jouw aanwezigheid zo enorm
en wat voel ik zo intens het houden van.
Verregaande herinneringen,
opnieuw doorsnijding van mijn ziel
Toe mijn lieve Angeleyes
heb je nooit geweten hoezeer ik voor jou viel?
Op de eerste nieuwe tonen van muziek
raak ik zachtjes strelend jouw wat verlegen wangen aan
maar van binnen wordt ik opnieuw verscheurd
wetende dat ik je weer zal moeten laten gaan.
Lionheart
Ik heb dit gedicht ingetikt in opdracht van Lionheart. Dit omdat hij zelf geen pc heeft.
Reacties worden doorgegeven!