(AT) Haat als pandemie..
In haar gedachten had zich dit
al talloze malen afgespeeld
zonden van de mens, het Kwaad
vrat aan haar, geïndroctineerd
door gelijkgestemden
vormde zich een strijdlust
vrat het aan haar als een wond
die nooit genezen wilde
Zo liep ze daar, diep in gedachten
-haar gedachten?-
afscheid was haar zwaar gevallen,
nu een trots, een doel
haar daad rechtvaardigend
De tijd om aan de mens te denken
liefde voor uw naasten
nam plaats voor die intense woede
een gevoede haat voor de Wereld..
De bagage die ze meedroeg woog zwaar
hieronder gebukt, besefte ze dat
de dag des oordeels was aangebroken
Nog één zoekende blik, de gezichten
kleurden langzaam donker, telden
niet meer, ze dacht nog even:
Dit zijn geen mensen meer, of kinderen
Na een kort moment van vertwijfeling
stond ze daar, ineens heel rustig
middenin de menigte hield ze stil
Eén druk op de knop, de verwoesting
zij was niet meer, net als de vele anderen
ze had hen in de ogen gekeken op dat moment
Totale chaos en ontreddering
liet zij na op haar pad
missie geslaagd..
Haar dag des oordeels was hiermee
voorbij..
Reacties op dit gedicht
| ring: | Donderdag, september 22, 2005 00:28 |
| Eng echt maar heel mooi beschreven,hart.gr.ingrid | |
| m@rcel: | Woensdag, september 21, 2005 13:48 |
| prachtig stilmakend mooi... Knuff/liefs m@rcel |
|
| psych: | Woensdag, september 21, 2005 13:35 |
| toppie de joppie...prachtig doan...laifs... | |
| scientist: | Woensdag, september 21, 2005 13:08 |
| krijg er kippenvel van | |
| chocaatje: | Woensdag, september 21, 2005 12:44 |
| Heel erg mooi. liefs mieke | |
| fox_bert: | Woensdag, september 21, 2005 12:42 |
| wauw zeg, een pareltje zeg, jij moet mee gaan doen met de strijd :-) liefs Bert |
|
