Zaterdagavond ging ik even naar de stad toe,
ik wilde niet zo lang blijven want ik was moe.
Toen kwam ik jou weer tegen dat was lang geleden,
we praatte over hoe met je ging en je verleden.
Je vertelde dat het goed ging in je leven,
ik vond het fijn om te horen en ben langer gebleven.
We hebben gedronken, gedanst, gelachen en gepraat,
je vroeg mij zelfs nog om een goede raad.
Jij die altijd zo zeker was van alles om heen,
ik gaf een antwoord en een duidelijke twijfel verdween.
Je leek zo gelukkig maar het was allemaal schijn,
van binnen zat je vol ongeluk en pijn.
Ik heb het niet gezien je hebt het goed verborgen,
ik maakte me die avond om jou ook totaal geen zorgen.
Het werd tijd voor mij om naar huis te gaan,
je stond op, keek mij aan en bleef voor mij staan.
Heel zacht gaf je mij een kus op mijn voorhoofd,
en vroeg mij om echt te bellen zoals ik had beloofd.
Ik stemde in met een lach en je pakte mijn hand,
leidde mij door het drukke cafe naar de voorkant.
Ik bedankte je en voor de deur hadden we nog een hoop pret,
ik was behoorlijk moe dus ik verlangde echt naar mijn bed.
Nu vertel ik dit verhaal aan alle nabestaande,
wat was er nou in godsnaam gaande?
Waarom had je dit gedaan, het doet ons zoveel verdriet,
waarom voelde of zag ik het afgelopen week niet?
We moeten het vergeven zoals jij veel dingen hebt vergeven,
we moeten accepteren dat jij niet meer koos voor het leven.
Het doet ons zo ongelofelijk veel pijn,
waarom kan je niet meer bij ons zijn?
Jij hebt dit zo gewild we moeten het accepteren,
jammer genoeg is de tijd niet om te keren.
Je bent nu heel ver van ons vandaan,
maar op een dag, dan zullen wij weer langs elkaar staan..
Rust zacht, lieve schat..