Dit gevoel doet zo'n pijn,
hij kwetst me en maakt me klein.
Het gevoel van dat kleine meisje komt boven,
hij is in de war, wanneer ga ik dat geloven?
Zijn toon en manier van doen,
zo beangstigend vroeger ook al, net als toen.
Grote plannen en verzonnen verhalen,
verteld hij mij meerdere malen.
Ik wil het niet weten, ik wil het niet horen,
want dan voel ik me verloren.
Waarom ziet hij zijn probleem niet?
dat hij van goeie naar slechte periodes schiet.
Ik begon hem steeds meer te vertrouwen,
en meer van hem te houden.
Maar het komt maar op één ding neer,
ik heb niets aan mijn vader... en dat doet zeer.
Mirte.*
12 september 2005