De laatste dagen voelt het niet meer goed,
lijkt het of je lief doet omdat het moet.

Het lijkt wel of ik je irriteer,
en dat doet me zeer.

Ik weet je heb je eigen leven,
en ik blijf toch niet aan je kleven?

Ik durf niet te vragen: is er iets mis,
ik ben bang wat het antwoord is.

Straks ben je niet meer gek van mij,
en zet je me zo opzij.

Ik kan niet zonder jou,
omdat ik heel veel van je hou.

Zelfs dat kan er niet meer vanaf,
is dit een soort straf?

Ik heb toch niets fout gedaan,
het lijkt echt of je me niet meer ziet staan.

Ik moet het gewoon vragen en dat wil ik ook wel,
maar als het over is gaat het allemaal te snel.

Ik twijfel zo, want zo lijkt alles goed te zijn,
en dan doe je in ene bot kort af en geirriteerd.
maar het antwoord niet weten doet ook pijn.

Lieverd ik hou heel veel van je,
en ik wil je echt niet kwijt.