Droom
Ik werd meegetrokken door de golven.
Steeds verder weg van iedereen.
Ik werd er helemaal door bedolven.
Kon ook nergens anders heen.
Aan de kant stond mijn familie,
met wat zogenaamde vrienden erbij.
En ze lachten met elkander,
niemand stak een hand naar mij.
Vechtend tegen het woeste water.
Probeerde ik terug te gaan aan land.
Maar toen ik bijna op wou geven.
Was er ineens die vreemde hand.
Met liefde werd die toegestoken.
En bracht me terug naar de overkant.
Mijn familie en vrienden lieten me bijna ondergaan.
Maar ik weet nu uit ervaring.
Dat het met vreemde handen goed met me zal gaan.
Rian
Reacties op dit gedicht
| m@rcel: | Vrijdag, september 23, 2005 13:24 |
| Is gelukkig maar een droom, maar geen sinds een leuke eerder een nachtmerrie. Knuff/liefs m@rcel |
|
| Niniki: | Vrijdag, september 23, 2005 12:57 |
| phoe........gelukkig maar. Ja meis, van je familie moet je het niet altijd hebben, hé? knuffie Nini |
|
| unicornkim: | Vrijdag, september 23, 2005 12:22 |
| Absoluut. Of het nou een droom is of werkelijkheid, het hoeft niet altijd van familie af te komen! Liefs Kimberley |
|
| De Voddenfilosoof: | Vrijdag, september 23, 2005 11:14 |
| Verrassende ervaring! | |
| sunset: | Vrijdag, september 23, 2005 10:15 |
| Bracht de nachtmerrie toch nog een wetende hoopvolle zekerheid. Mooi. Liefs en warme knuf, sunset |
|
| remie: | Vrijdag, september 23, 2005 09:54 |
| soms, ja soms moet je het van ver halen, en toch is er altijd iemand die je in zijn/haar bootje haalt.....liefs Remie | |
