Ontwaak
Vingers glijden uit mijn handen
gestorven in mijn ogen
de jouwe koel gesloten
Je lichaam al versteend
verstijfd leid ik je naar het graf
waar jij zal mogen rusten
Het perk is bezaaid
sneeuwklokjes steken uit
ik zal niet rusten als jij slaapt
Als de vogels jou ontwaken
ergens buiten mijn bereik
sta op en leef verloren tijd
De Voddenfilosoof: | Vrijdag, september 23, 2005 11:15 |
SfeervoL! | |
L.Bert: | Vrijdag, september 23, 2005 11:13 |
Erg mooi, goed gedicht. Troost! | |
sunset: | Vrijdag, september 23, 2005 10:06 |
Gewoonweg prachtig. Een waar genot om te lezen. Ik haal er zoveel uit. Het werkelijk sterven, afgeven van iemand; maar ook de tijdelijke gevoelsdoodheid. Gelukkig fictie voor jou. Liefs en knuf, sunset |
|
Auteur: semara | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 23 september 2005 | ||
Thema's: |