De adem op hun longen
In hun huis
hangen ijsparels aan zijden draadjes.
Ze lekken naar beneden, vormen spiegels
voor gekoesterde verlangens
en bevriezen de adem op hun longen
tot vluchtige krassen van iets
wat ooit een zucht had moeten zijn.
Woorden bestaan niet
in hun wereld waar de zon nooit
hoger staat dan nacht
- en zelfs dat is relatief,
daar zij niet slapen maar sluipen -
in hun ijspaleis.
Reacties op dit gedicht
| Anguissette: | Dinsdag, november 14, 2006 23:12 |
| Hoi, ik ben de voormalige Heks Hopeloos. Ik heb bij dit gedicht een schildering gemaakt. Wil je m zien? Liefs, Angui. |
|
| Heks Hopeloos: | Zaterdag, september 24, 2005 10:04 |
| brrrrr :S Ontzettend mooi verwoord.. Mag ik hier een schildering van maken? Liefs, Heksje |
|
| vivika: | Vrijdag, september 23, 2005 23:18 |
| ik blijf alles wat je schrijft prachtig vinden. liefs | |
| mienke: | Vrijdag, september 23, 2005 22:39 |
| prachtig, sterkte liefs mienke | |
| scientist: | Vrijdag, september 23, 2005 21:14 |
| Ik lees, en huiver van de kilte die je beschrijft en die ik voel; Ik hoop dat er in dat huis warmte komt. |
|
