En tuimelt
Er gaat een dag voorbij
het is een lange
dag dit wil zeggen dat
er ongelooflijk veel gebeurt het
lijkt wel een eeuw maar
ijkt slechts een dag
slechts een stip in
een willekeurig leven want
dat is van iedereen
en van niemand, tijd.
Of er gebeurt helemaal
niets er is stilte en onzin
of nog minder en de uren
rekken hun nek uit en spelen
er ondertussen geen gitaar
op want er is niets wacht
of toch. Misschien is er
een kleinigheid een hapering
een plaat een trillende hand
een steeds wederkerende vraag
vraag die zichzelf stelt zet uit
bevalt van een unieke kopie
en tuimelt en tuimelt van mij
naar mij en terug.
Reacties op dit gedicht
| SuperKomet: | Dinsdag, november 15, 2005 13:44 |
| Je tuimelt door dit gedicht als door de tunnel die je naar de slaap glijdt; waarin gedachtes elkaar, al dan niet met enig verband, elkaar opvolgen en verdringen. Mooi gedaan alweer. |
|
| Het Gejefte: | Zondag, september 25, 2005 09:41 |
| Shit zeg, der weeral mossel op! 'bevalt van een unieke kopie'...waar haal je zulks schoon? Super, weeral... Goed dat je terug bent...je 'right in your face'-geschrijf is hier welkom! |
|
| Hannepon: | Zaterdag, september 24, 2005 18:07 |
Het voelt fantastisch goed dat je 'terug bent'... :) Ik heb mijn muziek maar afgezet om dit te lezen, want hiervoor moet het echt wel 'stil' zijn in mijn hoofd... Het is prachtig, al die filosofische woorden voor mijn ogen ...en dan maar zeggen dat verliefdheid (+ alles erond) een rem is voor goed schrijven :) ...jaja... dit bewijst het tegendeel! Chapeau, engel...you've done it! x x x |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 24 september 2005 | ||
| Thema's: | ||