Een niet te stuiten regenbui

Als witte wolken onder een blauw  hemeldek

Trekken mijn gedachten zoekend verder tot de, ultieme gevoelige plek.

Waar deze oase ook onderweg verloren mogen zijn

De oorsprong, is ooit ontsproten uit zowel liefde, als pijn.

Telkens weer glijdt deze wolkenmassa met meer druppels een stukje verder.

Zoals een kudde witte schapen zich gedwee schaart achter zijn hoeder en herder

Onderwijl zich vullend met warme ziele vochtigheid, meer en meer.

Geladen en zwaar, zich te gaan voelen als die te strak gespannen veer.

Intens gevoelde herinneringen schieten voorbij met orkanische kracht

Deze flitsen niet vast te kunnen houden, heeft even véél macht.

Het wolkendek wil zich zo graag openen onder deze overdonderende  druk.

Maar van alleen een flits en donderslagen, scheurt dit wolkendek niet open en stuk.

Deze ongeleide massa van emotie woelt heftig verder en door elkaar.

En voelt de geladen en ijle atmosfeer nog  angstiger, beklemmender en naar.

Intense spanning op de massa, zo  geladen en vol vuur

Dan, een simpele gevoelde hartslag verder en trillend scheurt de hemel zo open, heel puur.

Een niet te stoppen regenbui stort vol passie naar benee

En vult als in extase met deze zondvloed van druppels, een zilte zee.

Even schijnt zelfs de vaste kust te worden bedreigd in zijn bestaan.

Edoch de kracht van een rots in de  sterke branding, doet de woeste golven kapot slaan.

Opspattend schuim rekt zich uit op vaste grond

Achter zich latend de pijn van de geopende wond

Zo glijdt de spanning gedwee uit water en atmosfeer

En een ontladen trilling herkent de waarde van zijn eigen zijn, weer.