eten
eten,ik wil het niet meer weten,
elke hap is mij teveel.
het snoert mij de keel,
het is net of ik stik.
en voel me dan weer te dik,
wegen,wegen,wegen,
ik wil de cijfres wegvegen.
ik kan het niet laten,
en begin mezelf te haten.
ik wil mij volproppen,
en nooit meer stoppen.
maar dat is de oplossing niet,
ook al heb ik zoveel verdriet.
ik moet gewoon leren mezelf te zijn,
en dat gaat niet zonder verdriet en pijn.
elke hap is mij teveel.
het snoert mij de keel,
het is net of ik stik.
en voel me dan weer te dik,
wegen,wegen,wegen,
ik wil de cijfres wegvegen.
ik kan het niet laten,
en begin mezelf te haten.
ik wil mij volproppen,
en nooit meer stoppen.
maar dat is de oplossing niet,
ook al heb ik zoveel verdriet.
ik moet gewoon leren mezelf te zijn,
en dat gaat niet zonder verdriet en pijn.
Reacties op dit gedicht
| Beverke: | Dinsdag, augustus 20, 2002 16:13 |
| Heb ik ook gedaan vroeger toen ik verdrietig was en mij alleen voelde, ik propte mij vol en daarna moest ik dan weer moeite doen om die overtollige kilo's er weer af te werken en daardoor geraakte ik dan ook weer gefrustreerd, zo bleef ik ook in een visieuze cirkel hangen, gelukkig is dat ook van voorbijgaande aard en zij mijn problemen ondertussen ook opgeklaard, knuffeltjes jenne |
|
| rowy: | Donderdag, november 22, 2001 00:13 |
| hoi linda, jouw gedichten beschrijven veel van mij gevoelens. alleen ik prop mezelf niet (meer) vol, ik wil niet meer eten! ik haat het! meis, denk aan jezelf en laat die eetziekte niet je hele leven in beslag nemen daarvoor is het te kort! (best wel wijze woorden van mij! onthou ze maar dat komt niet vaak voor!) kus Rowy |
|
| Hans Winter: | Zondag, september 30, 2001 09:48 |
| Eten dat je tegenstaat, of je er juist helemaal mee vol proppen, dat heb je terecht samen genomen, het kan heel dicht bij elkaar liggen. Heel streng voor jezelf of je er helemaal in laten gaan. Het gaat er misschien niet zozeer om dat je verdriet en pijn moet doorstaan om jezelf te vinden, maar of je een ander richtpunt voor je gedachten kunt vinden. Ik hoop dat het je lukt. Een kleine gedachte als groet, Hans |
|
| Zeeroosje: | Zaterdag, september 29, 2001 23:07 |
| Een prachtig verwoord gedicht, waar velen last van hebben. Eten en als je verdrietig bent, of je alleen voelt eet je vanzelf al meer. Vele lieve groetjes en een warme dikke knuffel. Roosje |
|
| Joëlle : | Zaterdag, september 29, 2001 19:50 |
| Lieve Linda, Ik ken dit maar al te goed, alleen wil ik niets eten... Maar inderdaad helpt het niets. Je red het best lieverd! Daar heb je het eten niet voor nodig. Ik ben er voor je moet je weten, en ik hou van je zoals je bent! Vergeet dat nooit, en ik help je met het dragen van verdriet en pijn afgesproken? Hou vol liefie! *knuffel* Joëlle |
|
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 29 september 2001 | ||
| Thema's: | ||