*als ik in de spiegel kijk,
zie ik een meisje,
een meisje dat vrolijk probeert te zijn,
maar haar verdriet maar moeilijk kan verbloemen,
ik zie haar tranen,
ik proef haar tranen,
ik zie haar pijn in haar ogen,
ik voel haar pijn in mijn hart,
niks wat ik kan doen,
alles wat zij mij verteld is een raadsel,
een puzzel,
die enkele stukjes mist,
eenzaam is ze niet,
maar toch voelt ze zich voor eeuwig klein,
niemand die het ziet,
niemand die het merkt,
iedereen vraagt haar,
gaat het wel,
dan komt die neppen laag weer tevoorschijn,
en zegt ze vriendelijk: ja hoor met mij alles fijn,
maar die mensen moeten dieper kijken,
neem even de t ijd,
5 min,
dan zie je haar verdriet,
haar pijn,
het lijkt zo simpel,
zo eenvoudig,
maar niemand kan dat meisje helpen,
zelfs niet als men ziet dat het bij haar van binnen enkel onweert