heel alleen
Daar loopt het oudje heel alleen
draagt een bosje bloemen
en plant het voor zijn steen
Ze is angstig en voelt zich zo verlaten
staat voor de tombe stilletjes met hem te praten
Verteld hoezeer ze hem wel mist
de dagen lang zijn en hoe eenzaam ze wel is
Zilte tranen rollen over haar bleke wangen
knielt moeizaam neer en doet haar zo verlangen..
Verlangen naar hem die plots uit haar leven verdween
Nu staat ze hier zielig en zo alleen
verlangend naar die mooie tijd
die nimmer wederkeert...
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Maandag, september 26, 2005 18:50 |
| gevoelig neergezet liefs Dirk |
|
| neznaj: | Maandag, september 26, 2005 15:26 |
| Mooi ingeleefd geschreven. Alleen, voor mijn gevoel, hadden de laatste drie regels geen meerwaarde en vind ik storend. Lees het nog eens goed na. Han(d)kus | |
| moongirl1982: | Maandag, september 26, 2005 14:55 |
| stilmakende woorden, groet moongirl1982 |
|
| m@rcel: | Maandag, september 26, 2005 12:48 |
| stilmakend mooi geschreven Knuff/liefs m@rcel |
|
| moonwoman: | Maandag, september 26, 2005 12:42 |
| mooi en gevoelig verwoord,mooi gedicht. lieve groeten |
|
| vivika: | Maandag, september 26, 2005 12:35 |
| zo triestig maar wel mooi verwoord.liefs | |
| hiljaa: | Maandag, september 26, 2005 12:09 |
| .....even koud van! vele van mijn oudjes zitten ztil te wachten tot ze achter mogen gaan! knufliefs--hiljaa-- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: poky | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 26 september 2005 | ||
| Thema's: | ||