glorie van het leven
glorie van het leven
In zijn schoonheid en ongereptheid
Ga ik zo mijn weg.
Golven doen breken, aan de voet van mijn vulkaan
Warm en heet diep van binnen
Borrelt het steeds maar door.
De druk wordt hoger en hoger
langzaam voel ik de kleine barstjes komen
Het moment is nog niet daar...
Van het uibarsten, van wat ik voel diep van binnen
Ik wandel verder, maar wandel er niet vandaan
Als een schaduw, achtervolg jij mij in mijn voetsporen.
en elke keer komt het gevoel dichter en dichterbij
Dichterbij bij het moment, van open barsten
Het los laten van mijn warmte diep van binnen
Als het moment daar is, zal ik mijn handen,
In jou handen laten rusten.
Laat mij mee voeren naar jou wereld,
En weet dan! ik ben daar
Jouw wereld zal dan ook mijn wereld worden.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, september 26, 2005 22:02 |
| ben je bereid haar erend jezelf, je wereld op het spel te zetten, haar alles verterende gloed te doorstaan, dan zal je merken hoezeer die eens zo hete lava jou als vruchtbare aarde tot bloei brengt. hans |
|
| Dirk Hermans: | Maandag, september 26, 2005 18:45 |
| mooi neergezet groetjes Dirk |
|
Over dit gedicht
| Auteur: n8vlinder | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 26 september 2005 | ||
| Thema's: | ||