zag je in het takkenwuiven
zag je in het takkenwuiven
ik zag je in het takkenwuiven
kale sprieten zonder hart
er was geen lucht om aan te raken
zelfs het kraken klonk apart
een fluistering van wind
tracht woorden te herinneren
de vaagheid van een spelend kind
meer schiet me niet te binnen
schaduw steekt de vinger op
verwijst naar donkere kanten
ik zie opeens in je gezicht
de trekken van verwanten
de pijn is er van foto's
daar zie ik je verdriet
ik wilde je wel helpen
maar je ogen leefden niet
wil melker
26/09/2005
Reacties op dit gedicht
| Paulien van der Lubben: | Dinsdag, september 27, 2005 02:20 |
| Oef, wat pakkend! De ogen zijn de spiegel van de ziel. |
|
| kim_zegt**: | Maandag, september 26, 2005 20:44 |
| Jeetje, wat een mooi dichie... hij wordt bij elke overlezing mooier. weet niet waarom maar word er `n beetje triest van, maar wel "mooi-triest" (als dat mogelijk is..) Kusszz |
|
| Willemijn V.: | Maandag, september 26, 2005 20:21 |
| Ik geniet.... Willemijn |
|
| hiljaa: | Maandag, september 26, 2005 20:11 |
| takkenwuivend in de wind, schaduwfoto's leven niet ! prachtige woordspeling! knuflief--hiljaa-- |
|
| psych: | Maandag, september 26, 2005 20:05 |
| mooi Wil....echt een herfstig gedicht liefs..elze |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: bieke | ||
| Gepubliceerd op: 26 september 2005 | ||
| Thema's: | ||