Langzaam begin ik te geloven...
De schelle stem schreit
vol van overtuiging naar het vuur
dat alles langzaam zal verschroeien
nadat de zon is gedoofd
voor eeuwige duur
Stiekem luister ik naar de stilte
die wordt verzwegen door duisternis
het is alsof mijn stem een toon laat vallen
die mijn hart donker en koel maakt
terwijl het al zo leeg en zwart is
Twijfelend begin ik te geloven
dat mijn hart werkelijk is gevuld
met tranen die een lach forceren
twinkelingen in mijn oog nabootsen
dat in werkelijkheid met schaduw is omhuld
Mijn ziel ziet de zon niet meer stralen
en kan alleen nog leed beminnen
de pijn laat mijn geloof verzuilen
de eenzaamheid tergt diep van binnen
en ik kan alleen nog maar huilen
Reacties op dit gedicht
| psych: | Dinsdag, september 27, 2005 23:07 |
| zo mooi Samantha,,zo mooi,, liefs,,elze |
|
| Bengel...: | Dinsdag, september 27, 2005 19:56 |
| mooie woorden! graag gelezen dit groet bengel |
|
| Will Hanssen: | Dinsdag, september 27, 2005 19:36 |
| Droevig, maar intens mooi verwoord.. Liefs, Will |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Fortune | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 27 september 2005 | ||
| Thema's: | ||