Je slaat je ogen neer en spreekt het vonnis langzaam uit.
Het is afgelopen, je wilt me niet meer, dat is jouw besluit.
Ogen vol tranen, een natte gloed op je wang.
Angstige blikken, voor hoe ik reageer ben je bang.

Maar het leven gaat door, het leven is nu, het heden.
Niet meer denkend aan onze tijd samen, het bare verleden.
Twee wegen, die ooit een waren, maar nu gescheiden.
Zoals een diner en een dessert appart bereiden.

Maar eenmaal thuis, voel ik van ik ben iets vergeten.
Het klinkt misschien raar en je wilt er vast niets van weten.
Mijn hart, mijn kamer van vuur en liefde, gaf ik helemaal aan jou.
Mijn hart van een glanzend licht, ligt nu aandiggelen omdat ik zielsveel van je hou.

Mijn laatste hartslag van liefde heeft voor het laatst geleeft.
Had ik je maar nooit ontmoet op dat leuke feest.
Maar het was het lot dat ons samen bracht.
Jij met je donkere haren, groene ogen, zo mooi als de nacht.

Uit eindelijk is het vuur dan toch gedoofd,
Maar we blijven vrienden, zoals we dat elkaar hebben beloofd.
Nooit meer het intime zo als we hebben gehad.
Je nooit meer zien op de bank, zoals je vroeger zat.

Mijn hart is gebroken, in kleine stukjes van pijn.
Zou het misschien nog ooit zo als vroeger kunnen zijn?