Voor het eerst gloort er weer hoop aan de horizon
vandaag voor ’t eerst weer, sinds de pijn begon.
Dit mooie moment, maar opgeschreven,
omdat ik nu misschien verder kan met mijn leven.

Niet dat ik van plan was om te stoppen, begrijp me niet verkeerd,
maar ik moest wat anders gaan doen, dan wat mij was geleerd.
Doordat ik ziek geworden ben, en dus niet meer kon,
moest ik iets regelen, of iemand die iets voor mij verzon.

Nu is verzon… niet helemaal het goede woord,
maar er moest een oplossing komen, omdat ik tot de werkende klasse behoort.
Zo heb ik dan vandaag, na lange tijd, wat toekomstplannen bepraat,
en zo is me min of meer iets aangeboden,
waarop ik mijn oude baan achter me laat…

Ik hoop dat alles wat gebeuren zal, zal verlopen in goede banen,
en dat mijn arbeidskundige de nodige mensen tot spoed zal manen.
Zodat ik in het nieuwe jaar, zeker kan starten met een nieuw begin
want bij mijn oude werkgever, zit het er voor mij niet meer langer in.

Zo ben ik bezig het oude werk, af te gaan sluiten
om nieuwe ideeën op te doen, en iets anders te proberen.
En misschien zelfs een ander vak te leren,
maar om mijn collega’s vaarwel te zeggen,
Doet mij pijn en lijkt me tegen de borst te stuiten
omdat ik “het weg zijn” niet echt uit kan leggen.

Zo heb ik het al geprobeerd met een gedicht,
maar echt afscheid valt me niet te licht..
Zo zullen ze me na verloop van tijd wel weer gaan zien,
Of niet, of toch wel … misschien


Ab Wassink, bedankt voor het licht aan de horizon, het leek de laatste
tijd soms wat donker.


de volgende dag

Zo, dat was vanmorgen vroeg uit de veren
eindelijk weer wat gaan doen, maar nu in eigen kleren.
Voorlopig voor mij geen witte overall,
maar alleen een spijkerbroek en dikke jas , thats all.

Ik was er gister er wat later in gekropen,
was niet de bedoeling, maar ‘t gebeurde wel…
Dus nu hoop ik maar, dat ze zo’n eerste dag mij niet slopen
anders haal ik de slaap weer in, heel snel…

Ben benieuwd wie mijn nieuwe collega is
en of ik merk dat ik de anderen al mis…
Ik zie wel wat vandaag gaat komen gaat,
ze zullen wel zien, wie hier zijn mannetje staat…

Op de wagen, vroeger ooit een droom,
dit vertel ik nu, zo zonder schroom.
Vroeger was ik een man met idealen
terwijl ik nu al hoop, dat ik fatsoenlijk
het einde van de dag mag halen.
Omdat ik niet meer van mezelf,
maar juist van anderen ben afhankelijk.

Zo zie je maar weer, wat er veranderd na verloop van tijd,
Zo’n probleem met hartfalen, is voorwaar geen kleinigheid.
Die kleine verandering, dat was er al een aantal jaren,
maar dat het opnieuw zo snel kan gaan is moeilijk te verklaren.

Maar nu begin ik toch naar het schijnt, in iets waarin ik me kan vinden
en nu nog maar hopen da’k prettige collega’s heb, waar ik me aan durf binden.
Want echt om alles zomaar los te laten, is voor mij geen kleinigheid.
en aan te passen in verandering kost bij mij gewoon tijd…

We zien het wel…ik weet van wie ik het echt mag verwachten..
John