Soms heb ik van die dagen
Dat ik helemaal niets meer kan verdragen
Alleen maar donkere tijden
Niets of niemand die me dan kan afleiden
Dagen lang ben ik niet meer te genieten
Vervelende mensen kan ik dan wel schieten
Op die momenten houd ik me schuil
Terwijl ik in mijn binnenste huil
Het leven zo koud als een verlate kelder
Ook hier komt uiteindelijk verandering in
Langzaam word het me weer helder
En krijg het gevoel dat ik deze strijd dit keer wel win
Elke keer is het weer afvragen hoelang het dit keer zal duren
Langzamerhand word ik gek van al die kuren
Het ene moment mag ik gelukkig zijn
Dan ben ik een en al gein
Het ander moment voel ik me klote
Ondertussen blijf ik maar mensen afstoten
Vrienden die hier voor boeten
Omdat ze niet meer weten wat ze met mij aanmoeten
Ze blijven maar vragen wat er aan de hand is
Dat veroorzaakt bij mij alleen maar ergernis
Een antwoord kan ik hen niet geven
Laat mij maar met rust, voor even
Moet tot mezelf zien te komen
Dat heb ik mezelf voor genomen
Of het mij gaat lukken is maar de vraag
Ik blijf gewoon maar hopen dat ik dit keer slaag