Rouwende hartenzorgen
ik vouw mijn handen al te saam
ik staar met mijn bedroefde ogen
uit het troebele grote raam
jouw woorden waren gelogen
mijn lippen spellen de woorden
die ik diep in mijn hart weet
ze kunnen mij niet meer bekoren
ach soms ben ik best wreed
mijn oren spreken boekdelen
ze brengen zelfs het suizen van de wind
totaal van slag en maken velen
opnieuw als een afhankelijk kind
mijn haren zullen nooit meer
het wapperen van de wind gevoelen
ik verdrink in mijn eigen hartezeer
mijn gedachten blijven krioelen
ik heb het echt gedaan
en mij zul je hier niet meer aanschouwen
ik laat jullie in de waan
dat mijn hartenzorgen niet meer rouwen
~29 september 2005 ~
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: mienke | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 29 september 2005 | ||
| Thema's: | ||