wereld ging heel lief opzij
je stond temidden van
de bloemen, ik zag je opengaan
je bloeide heel kortstondig
een vonk magie raakte me aan
ik liep betoverd naar je toe
je lach omhelsde mij
ik voelde hoe je handen praten
ze maakten me heel langzaam blij
ze pelden lagen van verbittering
de angst en woede weg
mijn ogen kregen weer de schittering
die je altijd in je woorden legt
we zijn gaan lopen
naar het einde van de tijd
de wereld ging heel lief opzij
een sprookje bleef en eeuwigheid
wil melker
01/10/2005
august: | Woensdag, oktober 05, 2005 20:50 |
zeer mooi gedicht Wil! |
|
Mig: | Maandag, oktober 03, 2005 19:40 |
Wil. magie heeft me weer aangeraakt.. met je betoverde gedicht...maar tsja dat wist je zeker al...met ogen vol van schittering...die je altijd in je woorden legt...lol....Mig. | |
nit1: | Zaterdag, oktober 01, 2005 23:24 |
erg mooi :) | |
Godvader: | Zaterdag, oktober 01, 2005 17:52 |
ongelooflijk ik kan dus echt niet zo kortstondig en krachtig schrijven...jaloezie overspoeld mij...de personificering is prachtig G. |
|
Mathilde: | Zaterdag, oktober 01, 2005 17:09 |
oohhh... wat mooi weer! kus, mathilde |
|
Lia : | Zaterdag, oktober 01, 2005 16:47 |
zucht mooi man.. | |
Auteur: wil melker | ![]() ![]() ![]() |
|
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 01 oktober 2005 | ||
Thema's: |