Hoog verweven torenspitsen met hemelse strekking

het zwart basalt van leien daken zwijgen doods

duizenden trekken er dagelijks voorbij, Godshuis

het prevelt niet, het voelt de weerkaatsing van rust…

Donderend geweld repeteert over velden

heuvels, landschappen en zeeën, uit stilte onttrokken

bloed stroomt in aarde, geweekt met zilte tranen

geweld tart de humaniteit en normen en waarden vervagen…

Verwensingen in gallig speeksel spuwen ziekte en leed

een  handreiking omwikkelt door scherp prikkeldraad

het leven wordt simpelweg door haat en afgunst ontnomen

een dialoog met duivelse expressiviteit siddert…

Geloof in uiteindelijke vrede, gestaag wankelt het begrip

het vertrouwen kronkelt zich in een wurgend serpent

welke door een gifbeet wordt verlamd, argwanend schouwt

slechts verbitterd het gal op menslievendheid spuwt…

Geloof, hoop en liefde, saamhorigheid beveelt het licht

te schijnen op dolende zielen, verkwikt met haat

de wapens laat zwijgen, krenkende woorden nietig maken

in een hemelse strekking met wolken die vrede vormen…