Heel langzaam gesloopt..
Heel langzaam,
word me duidelijk wat hij heeft gedaan,
heel langzaam,
sloopt de herinnering mijn lichaam.
Heel langzaam,
bij iedere nieuwe kras,
heel langzaam,
bedenk ik me wat ik was.
Slopend,
draagt de herinnering me voort.
Slopend,
de eerste keer mijn ziel vermoord.
Slopend,
zoals hij nu naar mij doet.
Slopend,
omdat ik niet weet hoe ik verder moet..
word me duidelijk wat hij heeft gedaan,
heel langzaam,
sloopt de herinnering mijn lichaam.
Heel langzaam,
bij iedere nieuwe kras,
heel langzaam,
bedenk ik me wat ik was.
Slopend,
draagt de herinnering me voort.
Slopend,
de eerste keer mijn ziel vermoord.
Slopend,
zoals hij nu naar mij doet.
Slopend,
omdat ik niet weet hoe ik verder moet..
Reacties op dit gedicht
| Renee-Emma: | Woensdag, oktober 12, 2005 16:30 |
| *knuffel*, op sommige delen zo herkenbaar, zoek steun vanbepaalde personen :) mijn steun heb je zoiezo ;) , heel mooi gedicht meiske :) | |
| neznaj: | Zondag, oktober 02, 2005 17:08 |
| Geloof in jezelf houden. Reken niet op hulp van waar ook. Op eigen kracht moet het kunnen gaan. Sterkte. Han(d) kus | |
Over dit gedicht
| Auteur: klein*sprookje | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 02 oktober 2005 | ||
| Thema's: | ||