twijfel blijft waarschijnlijk
zijn leven lang overwogen
mijn meesterwerk verschiet
onmacht kijkt toe –
en tevens ik – brabbelend:

misschien sprak ik duizend
ritmisch golvende klanken
als ik je trachtte te zeggen
wie ik werkelijk ben – was
nee, nooit zal zijn

en geloof mij woordgetrouw
ooit berustte ik op regelmaat,
en hij - zij wellicht - op mij

misschien gebruikte ik toen
meer woorden dan nodig
om schoonheid te vervagen
vervaging op te schonen
mijn lippen waren zwijgende

doodgebloed zonder wonden
en verlangenloos in gedachten
het kijken opende mijn ogen
maar willen zien verblindt

tranen lijken vloeiloos
nu twijfel verder twijfelt
en chaos zich optrekt
aan de rand van mijn zijn

als ik nu zeggen wilde
wat ik zo-even dacht
waren momenten gevlogen
golven al ruw verstoord