Hardheid en zachtheid

Ik liep als in een levensechte droom door mijn innerlijke vertrouwde wei,

Alles was lekker warm en ik voelde me intens blij en vrij.

Heel plezierig voelde ik het gras vertrouwd kriebelen onder mijn blote voeten,

De kleine bloemen van het open veld leken me in de verte al wuivend te begroeten.

 Vooral het nederige viooltje stak heel dapper met zijn uitbundige paarse kleuren

Erboven uit, om met de volheid van heerlijke zoete geuren mijn hart op te beuren.

Tot driemaal toe hield mijn weg te vroeg op, wat was ik weer verbolgen,

Ik hoefde toch alleen maar het natuurlijke pad van de gele bloemenhartjes te volgen.

 Gelukkig, hervatte en verlegde ik steeds weer opnieuw mijn innerlijke grens

En in de verte zag ik al een paar schimmen, was het nu een dier of mens?

Eenmaal dichterbij gekomen verrasten mij, mijn twee vaders en onze trouwe honden,

Een traan gleed als vanzelf uit mijn ogen,alles leek nog zo liefdevol met mij verbonden.

     Ga maar zwemmen wij letten wel op, leken mijn vaders te zeggen,

Maar mijn vertrouwen was nog niet zo groot, ik ging eerst een vislijntje uit leggen.

Wat simpel en primitief dacht ik al vlug en laat die negatieve angst nu eindelijk eens los,

En met een mooie sprong dook ik zomaar in het natuurlijke vennetje van het bos.

 In die onderwaterwereld zag ik de mooiste parels zonder bescherming van de oesters groeien,

Ook zonder op te wrijven gingen een paar grote mooie parels uit zichzelf al gloeien.

In een net nam ik er twee mee naar de oppervlakte, terug in die warmte van dat lieflijke tafereel

Een hart van zacht, goudkleurig, liefdevol, licht sloot zich om ons heen als een troostend, geheel.

 Die gloed deed mij inzien dat mijn hardheid en zachtheid samen in mij aanwezig mogen zijn,

Net zoals mijn vaders hun gevoelige kanten eindelijk aan mij lieten zien zonder pijn.

Door die aanvaarding begint mijn buik te borrelen en voelt mijn keel heel open en vrij,

En vol nieuwe levensvreugde laat ik me terug glijden, op het zachte gras van mijn huidige wei.

.