Verdwaald in de wortelen van de aarde.
Zoek ik een weg naar de echte wereld, die mij ontnomen is, verdwenen is als sneeuw voor de zon.
Verstrikt in de wortelen van het duistere woud.
Geen ontkomen aan, verstrikt al kijkend naar de licht tunnel die zich langzaam sluit van de echte wereld.
Alleen en verlaten, struing ik door de wouden van het duister, op zoek naar het zeldzame pad van licht.
Maar wordt tegen gehouden door de duisteren wezens van het duister, die mij weg willen houden van het licht.
Vast komen te zitten in de greep van het duister, die zachtjes mijn wang streelt en kwade en ellendige woorden in fluisterd.
Langzaam beging ik te vergeten hoe de echte wereld er uit zag, en denk alleen maar aan de wereld van het duister.
Altijd nacht, nooit een keer dag, nooit meer de zachte zonnestralen van de zon op mijn lichaam voelen, alleen maar de kille wind die zacht en hard door mijn haren waait.
Verbonden met het kwaad, kan nergens heen.
Verstrikt in de wortelen van het kwaad, het oerwoud en het duister.
Verstrikt in de greep van het kwaad, die mij niet meer los laat, en voor altijd de mijne is.
Mijn hart verschompeld, is haast alleen maar een zwart gat.
Mijn groene ogen, verliezen hun glans en kleur, zodat ze alleen maar dof zijn.
Het werk van het kwaad, de greep van het duister, de heer van het haat.