Alleen lig ik hier, vrij triest.
"Waarom??" is de vraag,
wist ik het antwoord maar.
Probeer te genieten van de stilte,
die me toch tot rust brengt,
maar je ook erger kan kwetsen dan je denkt.
Opnieuw dwalen m'n gedachten af
naar een plaats hier veraf.
Opeens een vage schim,
wijst deze naar het einde of het begin?
Blijkt nog eerst onbekend te zijn, maar daarna
toch te herkennen in het diepe onderbewustzijn.
Een herinnering die kwetst,
die je zover mogelijk hier vandaan wil.
Gelukkig vallen dan m'n ogen dicht
en gedachten ... stil.