De verwatenheid
De verwatenheid
Hij had een lege bierkrat genomen
en was naar `t park gegaan.
De mensen zouden van zelf komen
als hij daar op ging staan,
Om zijn gedichten voor te lezen.
Want van zijn poëtisch kunnen was hij overtuigd,
dus een afgang hoefde hij niet te vrezen.
Hij zag zich zelf al toegejuicht.
Nu stond hij daar op `t lege krat
zijn bundel open geslagen,
om heel gevat zijn werken voor te dragen.
De mensen luisterderden even met een half oor
en liepen dan hoofdschuddend door.
Een zwerver die op een bankje zat,
kwam nijdig zich beklagen.
Hij kon dat schreeuwen niet verdragen.
Hij wilde net even zijn ogen sluiten
in alle rust hier buiten.
Mismoedig klapte hij zijn bundel dicht
en ging huiswaarts heel gericht.
Hij wist van zich zelf, dat hij goed dichten kon.
Had `t ook vernomen uit deskundigen bron.
Zijn poëzie met voelbaar goede inzicht en zo voort
wordt door echte kenners wel graag aangehoord.
DdJ.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, oktober 11, 2005 11:09 |
| Treffend verwoord hoe men - ook nog vandaag - met dichters omgaat (Zij zijn inderdaad de stiefkindjes van de literatuur). Liefs, sunset PS: Ik begrijp alleen het titelwoord 'Verwatenheid' niet zo goed. Tenzij het een samentrekking is van 'Verwaandheid' en 'Verlatenheid'. Maar dat zou ver gezocht zijn. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Dolf de Jong | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 11 oktober 2005 | ||
| Thema's: | ||