heen de stille dood
laat het maar vallen
het blad van de boom
de frank van de mens
dat ooit niet eens bestaat
omgeving en gedaantes
tonen hun ware gelaat
in een overdadig kleurenpalet
dat het grijs van ons hart herbergt
want dat is waar het hier om draait, vriend
dat elke mens uniek is en er nooit een dag zal zijn
dat wij van elkaar zullen begrijpen wat ons drijft
het bruisende leven in of heen de stille dood…
Reacties op dit gedicht
| Mathilde: | Woensdag, oktober 12, 2005 22:19 |
| zoals gewoonlijk....prachtig en intens geschreven... om over na te denken! liefs, mathilde |
|
| Martine Gieze: | Woensdag, oktober 12, 2005 17:23 |
| sommige dingen zijn heel zeker...ook de onzekerheden! erg mooi verwoord! liefs,Mart |
|
| Tika: | Woensdag, oktober 12, 2005 11:25 |
| Dit is zowel de vraag als het antwoorde op hetgeen wat elk mens zich wel eens afvraagt. Bijzonder sterk gedicht. Kusje Tika |
|
| I, Lucifer: | Woensdag, oktober 12, 2005 11:03 |
| Whow! Schitterend gedicht! Ik ben diep onder de indruk, en ik ga je zeker vaker lezen. liefs, Luc. |
|
| Fri..: | Woensdag, oktober 12, 2005 10:37 |
| de laatste strofe raakt me nog het meest, een gedicht om over te denken liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 12 oktober 2005 | ||
| Thema's: | ||