~~~~~{Dit gedichtje bedacht ik nadat ik het besef kreeg dat ik niet bij iemand "mag"blijven als ik niet ook liefde voel..maar hij is zo lief en daarom moeilij om het hem te zeggen~~~~~~}



verward staar ik in het niets.
niets beseffend.
Niets voelend.
langzaam glijd een traan,
het besef is gekomen.
Het verdriet voelbaar.
Ik weet nu zeker,
ik moet je laten gaan.







~~~~~~ Deze kwam erna ~~~~~~







De gedachtes die blijven.
Ik kan ze niet verdrijven.
Voel hoe de tranen branden.
verschuil mijn gezicht in mijn handen.
Tranen komen uit mijn ogen.
Schuldgevoel omdat ik niet alleen mijzelf heb bedrogen.

Waarom kan ik niet net zo om jou geven als jij om mij.
Dan voelde het voor mij ook goed.
Mijn hart scheurd.
waarom is dit toch gebeurd.
Schuldgevoelzo groot,
blijft spoken in mijn hoofd.

Waarom kan ik jou mijn hart niet geven.
Jij zou de perfecte persoon zijn om mee te leven.
maar het zijnde gedachtes die blijvem,
steeds maar niet kan verdrijven.

Hoe graag ik dit alles zou willen keren
Ik kan mij niet tegen mijn gevoelens keren.
Ik kijk het nog aan,voor even.
Maar van binnen heb ik het al opgegeven.
Ik voel me schuldig en gemeen.
Huilend met mijn handen om mijn gezicht heen.